ନିକଟରେ ଦିଲ୍ଲୀର ଏକ ହୋଟେଲରେ ଏକାଠି ହୋଇଥିଲେ କିଛି ଏସିଡ ଆକ୍ରମଣର ପୀଡିତା । ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭିତରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ବାରି ହେଉଥିଲା ସେମାନଙ୍କ ଦମ୍ଭ ,ସାହସ ଓ ବଂଚିବାର ଆଶା । ଦୂରରୁ ଦେଖିଲେ ସାଧାରଣ ମନେ ହେଉଥିବା ଏହି ମହିଳା ମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସିଲେ ଭିନ୍ନ ଜାଣିହୁଏ । ସେମାନଙ୍କ ଚେହେରାରେ ଥିବା କ୍ଷତ ଚିହ୍ନ ଅନେକ କଥା କହେ । ସର୍ବସାଧାରଣରେ ଏସିଡ ବିକିବା ଦଣ୍ଡନୀୟ ଅପରାଧ । ସୁପ୍ରିମ କୋର୍ଟ ବହୁ ପୂର୍ବରୁ ଏ ନେଇ ରାୟ ଦେଇଛି । କିନ୍ତୁ ଏବେ ବି ଦେଶରେ ଏସିଡ ଆକ୍ରମଣକାରି ଓ ପୀଡିତଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବଢୁଛି । ପୂର୍ବରୁ ପୀଡିତା ମାନେ ଏକା ଏକା ଯନ୍ତ୍ରଣା ,ଅନ୍ୟାୟ ଓ ଅସୁରକ୍ଷାକୁ ସାମ୍ନା କରୁଥିଲେ ,ଏବେ ୨୦୨୧ ମସିହା ଠାରୁ ଦିଲ୍ଲୀର ଏକ ସାମାଜିକ ସଂଗଠନ ଏ ଦିଗରେ ସହାୟତା କରୁଥିବାରୁ ସେମାନେ ଆଇନଗତ ଓ ଭାବନାତ୍ମକ ସପୋର୍ଟ ପାଇପାରୁଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ ଏକାଠି ହେବା ପରସ୍ପରକୁ ଆତ୍ମିକ ବଳ ଦେଉଛି । ଏଠାରେ ସେମାନଙ୍କ ଚେହେରାରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଛି ହସ ,ଖୁସି ଆଉ ନିଜର ପଣ । ସବୁଠୁ ଅଧିକ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଛି ସେମାନଙ୍କ ସାହସ । ଚେହେରା କଦର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ ବି ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ଭିତରେ ରହିଛି ଜୀବନ ପ୍ରତି ଭଲ ପାଇବାର ନିଚ୍ଛକ ପଣ ।
ଏମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଥିଲେ ସାହିନ ମଲ୍ଲିକ । ୨୦୦୯ରେ ସାହିନଙ୍କ ବୟସ ଥିଲା ୨୬ । ସେ ଏମ ବି ଏ ଶେଷ କରି ଏକ ଘରୋଇ କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଥିଲେ । କର୍ମସ୍ଥଳୀର ନିକଟରେ ଦୁଇଜଣ ବାଇକ ଆରୋହୀ ତାଙ୍କ ଉପରକୁ ସବୁଜ ରଙ୍ଗର ଏକ ତରଳ ପଦାର୍ଥ ଢ଼ାଳିଦେଲେ । ପ୍ରଥମେ ସେ ଭାବିଲେ କେହି ଚିଡେଇବାକୁ ଏପରି କରିଛି । କିନ୍ତୁ ଏହା ଚିଡ଼େଇବା ପାଇଁ ନଥିଲା । ଥିଲା ତରଳ ନିଆଁରେ ଜାଳିଦେବାର ଘୃଣ୍ୟ ଅପରାଧ । ସାହିନ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଛଟପଟ ହେଉଥିବା ବେଳେ ୫ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଜମା ଦେବାକୁ ନ ଥିବାରୁ ମେଡିକାଲ ଗ୍ରହଣ କରିନଥିଲା । ନ୍ୟାୟ ,ସହାୟତା ଓ ମୌଳିକ ମାନବିକ ଅଧିକାର ପାଇଁ ସେ ଓ ତାଙ୍କ ପରିବାର ବିଗତ ୧୫ ବର୍ଷ ହେଲା ଜାରି ରଖିଛନ୍ତି ଲଢେଇ । ଏବେ ତାଙ୍କର ୨୫ ସର୍ଜରୀ ପରେ ବି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁସ୍ଥ ହୋଇନାହିଁ ଶରୀର । ଏତେ କଷ୍ଟ ଭିତରେ ସାହିନ କିନ୍ତୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ନ୍ୟାୟ ମିଳିବାର ଆଶା । ସାହିନଙ୍କ ଭଳି ସାରା ଦେଶରୁ ବହୁ ସଂଖ୍ୟକ ଏସିଡ ପୀଡିତା ଏବେ ଜୀବନକୁ ଯେଭଳି ଭାବେ ଭଲ ପାଇବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି ତାହା ଦେଖିବାର କଥା ।